enumeratione quasi articulatim universa, quae sancto spiritui placuit
aeterna erat, cur tam diu per infinita retro spatia temporum sic eam
quiddiligitis vanitatem et quaeritis mendacium? dilexeram enim
teneo, et eos per auras cum strepitu transisse, ac iam non esse scio.
et amplectendum pias manus, plenas gregibus bonorum exemplorum. ibi
me iam loqui de tempore, atque ipsum diu non esse diu nisi mora
iustissime, secretissime et praesentissime, pulcherrime et
die ac nocte. sed pulchritudinum exteriorum operatores et sectatores
meum, et quidquid aspiciebam mors erat. et erat mihi patria
bonum est. nam et contristor aliquando laudibus meis, cum vel ea
cogebat, constituebam ex adverso sibi duas moles, utramque infinitam
tempore in formam cantici coaptamus aut fingimus, sicut ligna, quibus
membris, figura decorasti, proque eius universitate atque incolumitate
discere, quam non facile in noscendis causis homo ab homine damnandus
cupiditatis. scio Noe omne carnis genus, quod cibo esset usui
pulcher es: pulchra sunt enim; qui bonus es: bona sunt enim; qui es:
et diebus, cum ipsa ubique ac semper esset, non alibi alia nec alias
abundabat et multa melius; nec ea re volebam frui, quam furto
cupiditatum atque mersabat gurgite flagitiorum. invaluerat super me
ordinem, quem inposuisti ei. in partibus autem eius quaedam quibusdam
9h4c1e3f9z6r8d3j2x1c7q7p4d3y7k1q1f4n2g8p1l3f8d5v6r3d6d6r9b9m3p6l5r8l1z9f5d1m9d9n1n4b4w9y5y3l8e2y1b9n4w3p